<<

Το UKIP πέθανε, να είναι καλά οι Τόρηδες

5857610068_e1eb8bdd27_o.jpg

Photo: © Petros Diveris, Manchester, Summer 2012

Περί Brexit, ξενοφοβίας, και δύο διαφορετικές οπτικές της παγκοσμιοποίησης

Αναταπόκριση του Πέτρου Διβέρη από τη Βρετανία
Στην αρχή ήταν η παγκοσμιοποίηση κι έτσι το UKIP δημιούργησε το Brexit και ο Λόγος ήταν πως όλα απέρρεαν από την παγκοσμιοποίηση. Μέρος του λόγου ήταν πως οι υποστηρικτές της εξόδου εξέφρασαν με την ψήφο τους την οργή τους γιατί δεν είχαν λάβει κανένα από τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης. Στην πραγματικότητα ωστόσο αυτό σήμαινε πως οι άνθρωποι αυτοί ήταν οργισμένοι με το πλούσιο 1% και το ακόμη πλουσιότερο 0.1% που “αποκόμησαν τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης” εις βάρος όλων μας. Αυτή η συνειδητοποίηση έπρεπε να φονευθεί εν τη γενέσει της, διαφορετικά το όλο σύστημα θα κινδύνευε να καταρρεύσει. Η αδίσταχτη πολιτική τάξη που μας κυβερνά σήμερα, και των οποίων η ισχύς επιτρέπεται να έχει έναν μόνο στόχο, αυτόν της επιβολής του αέναου πλουτισμού των δύο αυτών ομάδων διά της φτωχοποίησής μας, δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτρέψει σ’ αυτή την αλήθεια να γίνει γνωστή. Και όντως δεν επέτρεψε να γίνει ευρέως γνωστό το γεγονός πως παγκοσμιοποίηση είναι ευφημισμός για τη διαρκή εξαθλίωση. Προκειμένου να καταπνίξουν αυτή τη θεμελιώδη αλήθεια οι ραβδούχοι του κεφαλαίου και των αγορών δεν θα σταματήσουν μπροστά σε τίποτα, δεν θα διστάσουν ούτε να μας στρέψουν τον ένα ενάντια στον άλλο. Στο άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος η παγκοσμιοποίηση έχει καταλήξει να σημαίνει ανοιχτά σύνορα και κινητικότητα σε μιά εποχή κατά την οποία συγκλίνουν οι οικονομίες, οι ροές κεφαλαίων και τα μέσα ενημέρωσης. Αλλά θα ήταν μάλλον υπερβολή να χαρακτηρίσει κανείς ωφελημένους της παγκοσμιοποίησης ανθρώπους σαν εμένα, ένα πρόσωπο που η Τερέζα Μέϊ θα περιέγραφε με περιφρόνηση ως “πολίτη του κόσμου”. Στο τέλος της γραφής είμαι όσο ευάλωτος στις ιδιοτροπίες και τα τερτίπια του κεφαλαίου και των αγορών όσο οποιοσδήποτε άλλος. Μάλιστα τώρα είμαι ένας από αυτούς οι οποίοι υποδεικνύονται ως ο λόγος για τον οποίο εξαγριωμένοι Βρετανοί δεν βρίσκουν δουλειά. Έχω γίνει αποδέκτης σχολίου σε ηλεκτρονικά έντυπα όπου με ρωτήσανε “γιατί δεν μπορείς να πας πίσω στο σπίτι σου”. Πέρα από το προφανές, ότι δηλαδή σπίτι μου είναι ο τόπος που εγώ αποκαλώ σπίτι, το ερώτημα είναι ακριβώς τι θετικό αντίκρισμα θα είχε μιά υποτιθέμενη αναχώρησή μου για αυτόν τον ανώνυμο δειλό; Θα έκανε ξαφνικά τον ή την σχολιαστή πιό ελκυστικό στους εργοδότες, και αν ναι, τι είδους εξομολόγηση είναι αυτή, ότι το πρόσωπο αυτό θα έλαμπε διά της απουσίας μου; Η μισαλλοδοξία τρέφεται από την ηλιθιότητα αλλά εδώ έχουμε επίσης να κάνουμε και με μιά απροκάλυπτη παραδοχή δειλίας. Θέλω να πιστεύω πως εμείς οι “προοδευτικοί” μπορεί διακριτικά να απολαμβάναμε την ελευθερία κίνησης που επέφερε η ΕΕ, αλλά γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά πως η παγκοσμιοποίηση δεν έχει με τίποτα να κάνει με τη δημοκρατία, τα δικαιώματα των ανθρώπων, ή το όφελός του λαού. Νομίζω πως είναι εξαιρετικά διαφανές στους περισσότερους από εμάς πως η λέξη δεν είναι παρά ευφημισμός για την προώθηση των συμφερόντων των αηδιαστικά πλούσιων ενάντια σ’ όλους τους υπόλοιπους. Έχοντας προσθέσει στο Πακέτο της Παγκοσμιοποίησης την ελευθερία μετακίνησης, τουλάχιστον εντός της ΕΕ, οι ελίτ αν δεν μας έχουν κάνει συνένοχους τουλάχιστον μας καταδεικνύουν ως τέτοιους, κι ώς εκ τούτου μας έχουν κάνει ευάλωτους. Ευάλωτους καθότι βρεθήκαμε σε μιά “άλλη χώρα”, έρμαια των διαθέσεων των οικοδεσποτών μας, και καθώς μας αναγορεύουν ως την κύρια αιτία της συνεχούς φτωχοποίησης των ψηφοφόρων. Το κόμμα των Συντηρητικών του Ηνωμένου Βασιλείου είναι τώρα UKIP. Προκειμένου να εξαφανίσουν το UKIP οι Τόρηδες έγιναν UKIP, και μάλιστα με κάθε πιθανή έννοια. Με κάθε έννοια όχι τόσο επειδή η όλη ατζέντα της “εξόδου από την ΕΕ” έχει πλέον επικεντρωθεί μονάχα στη μετανάστευση, και τίποτα άλλο. Μα περισσότερο επειδή ο κύριος στόχος του κόμματος πλέον είναι η εδραίωση μιάς κατάστασης αέναης φτωχοποίησης των μαζών με τη μέθοδο της υπόθαλψης και διαχείρισης έντασης, και δυνητικά βίας. Ο κυρίως τρόπος με τον οποίο το πράττει, κι ο μόνος ρόλος που πλέον αυτό το κόμμα παίζει, είναι το να στρέφει το έναν ενάντια στον άλλο. Ακριβώς αυτό είναι που εννοώ όταν λέω πως τελικά αυτό είναι ένα κόμμα με μόνο αντικείμενο την διεκδίκηση και τη διαχείριση ενός μονοπωλίου στην εξουσία δια της ισχύος. Ισχύ εδώ όπως την αντιληφθηκε εκείνη την περίφημη μέρα στο ράντσο του Μπούς στο Κρόφορντ ο Τόνυ Μπλαίρ σε μιά στιγμή θεϊκής αποκαλύψεως. Διότι ο Τόνυ Μπλαίρ την ημέρα εκείνη συνειδητοποίησε, ή πιο πιθανά κάποιος του ψιθύρισε, πως η εξουσία δεν υφίσταται αφ’ εαυτού. Αντιθέτως, την εξουσία κανείς την δημιουργεί με βομβαρδισμούς, με σφαγές, με αιματοχυσίες και νεκρούς. Καθώς η αλήθεια είναι κρυμμένη σε αλλεπάλληλα στρώματα, όπως το διάσημο κρεμμύδι του Γκύντερ Γκράς, την αποκαλύπτουμε σιγά σιγά ξεφλουδίζοντάς το. Κάνοντάς το αυτό θα μας αποκαλυφθεί κι ένα πρακτικό και μάλλον πιεστικό κίνητρο για την αποχώρηση από την ΕΕ και τις συμβάσεις της, όπως π.χ. αυτές που σχετίζονται με τα δικαιώματα του ανθρώπου. Χθές στο συνέδριο του κόμματός της στο Μπέρμινγκχαμ, τη μόνη πόλη της οποίας οι κάτοικοι υποστήριξαν την έξοδο από την ΕΕ, η Τερέζα Μέϊ κήρυξε τον πόλεμο σ’ αυτούς τους αριστερίζοντες ειρηνιστές που “επιδίδονται σε λίβελους κατά των ανδρών και των γυναικών των ενόπλων δυνάμεων της Μεγάλης Βρετανίας” με τις ανοησίες τους περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι κατά συνέπεια εξαιρετικά ειρωνικό ότι ένας από τους πρώτους αποδέκτες αυτής της εξαίρεσης από Ευρωπαϊκές συνθήκες δεν είναι κανείς άλλος παρά ο αξιότιμος ευρωπαϊστής Τόνυ Μπλαίρ, ηχηρός πολέμιος του Brexit. 5857610068_e1eb8bdd27_o.jpg

Georg Grosz, Eclipse of the Sun, 1926

Μετα-αλήθεια και μετα-πολιτική

Έχει υποστηριχθεί πως ζούμε πλέον σε μιά εποχή πέραν της αλήθειας και της πολιτικής. Και οι δύο θέσεις είναι τόσο ακριβείς όσο ήταν η αναγγελία του θανάτου της ιστορίας από τον Φουκουγιάμα. Κατά δική του ομολογία ο Φουκουγιάμα ήταν τυφλωμένος από το “χάϊ” που προκάλεσε η κατάρρευση του Σοβιετικού μπλόκ, αλλά αυτοί που μιλάνε για μετα-αλήθεια και μετα-πολιτική, ίσως εν αγνοία τους, υποβοηθούν τους εξουσιάζοντες να αποκρύψουν τον πυρήνα της αλήθειας που βρίσκεται κάτω από τη σημερινή πάλη, μιά αλήθεια που δεν έχει αλλάξει πολύ. Δηλαδή ότι τα μεγάλα κέντρα χρήματος όπως το Λονδίνο και η Φρανκφούρτη διεκδικούν ένα μονοπώλιο ως προς τη δημιουργία φτώχειας, προκειμένου να διατηρήσουν και επαυξήσουν τον πλούτο των αρχόντων τους. Η Φρανκφούρτη το κάνει διά της δημιουργίας περιφερειών κατά βούληση και με όπλο το χρήμα, ώστε να μπορεί να δημιουργεί ζωτικό χώρο, γνωστό κι ως Lebensraum, για το κεφάλαιό της. Το Λονδίνο φαίνεται πως έχει επιστρέψει στις παλιές μεθόδους αποκαλύπτοντας έτσι τα πραγματικά χρώματα της εξουσίας, απλούστατα δημιουργώντας και διαχειριζόμενο ένταση και πιθανά ωμή βία. Με αυτόν τον τρόπο ζωγραφίζει ένα πορτραίτο του Σόϊμπλε στο οποίο απεικονίζεται ως ένας πολιτισμένος άνθρωπος, κάποιο είδος αμερόληπτου επιστήμονα ή λογιστή, η εικόνα ενός γιατρού ίσως που απλώς έκανε τη δουλειά του όσο καλύτερα μπορούσε στα χρόνια του Ράϊχ. Φυσικά η απαίτηση να έχει μονοπώλιο στη δημιουργία περιφερειών, και η χρήση αυτής της ισχύος για να παράγει φτώχεια σε τόπους της βούλησής του είναι πράξεις εξίσου βίαιες όσο και ο πόλεμος που πλέον ανοιχτά κήρυξε η Τερέσα Μέϊ ενάντια στην κοινωνία. Από την έναρξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης και της καταστροφής της χώρας των προγόνων μου έχω συχνά υποδείξει τις ομοιότητες με τις δεκαετίες του 20 και του 30. Εκ πρώτης όψεως οι παραλληλισμοί αυτοί είναι φανεροί στον καθένα. Ίσως ο σημαντικότερος να είναι η προσήλωση με την οποία η συνεχώς μειούμενη σε μέγεθος τάξη των διαχειριστών και επιβολέων υποβοηθούν και υποθάλπουν τους ολιγάρχες προκειμένου να εξάγουν όλο και περισσότερο πλούτο από μας, να μας μετατρέψουν όλο και περισότερο σε κέρδος. Το γεγονός πως φαίνονται αποφασισμένοι να μη σταματήσουν μπροστά σε τίποτα παρά μόνο την κάννη ενός όπλου, ή όταν οι δρόμοι βαφτούν κόκκινοι. Σαφώς εγώ δεν ζούσα την ημέρα που δολοφονήθηκε η Ρόζα Λούξεμπουργκ αλλά υποψιάζομαι πως και τότε η κατρακύλα στον φασισμό ήταν περισσότερο μιά διανοητική μετάβαση παρά ένα στιγμιαίο ιστορικό γεγονός, όπως και σήμερα δηλαδή, ασχέτως αν αυτό συμβαίνει υποβοηθούμενο από τους Σόϊμπλε και Μέϊ. Αν δεν δουλέψουμε όλοι μαζί σκληρά προκειμένου να σταματήσουμε τα βάναυσα νεοφιλελεύθερα σχέδια τότε μοιραία θα βρεθούμε να επαναλαμβάνουμε το 20 και το 30. Η απαίσια “ομορφιά” του νεοφιλελευθερισμού, πέρα από το ότι μας στοιχίζει τον έναν ενάντια στον άλλον είναι πως, όπως παρατήρησε η Manuela Cadelle, πρόκειται για ένα είδος φασισμού. “Έχει υποτάξει όχι μόνο τις κυβερνήσεις δημοκρατικών χωρών, αλλά και κάθε πτυχή της σκέψης μας”. Πρέπει αυτό να γίνει αντιληπτό προκειμένου να βγούμε από αυτή την κατάσταση, προκειμένου να ξυπνήσουμε απ’ αυτό τον εφιάλτη. Με απλά λόγια τα πράγματα δεν είναι απαραίτητο να είναι έτσι! Σημειώσεις https://off-guardian.org/2016/07/13/neoliberalism-is-a-species-of-fascism/
Of Greeks, Lagardes and Angelas. The chronicles of a death foretold, part 1
royal mail (soon to be sold to deutsche post)
European Solidarity to Greece revisited by Dimitris A. Kazis
Η Τραγωδία της Ευρωπαϊκής 'Ενωσης και πως να Επιλυθεί - Τζώρτζ Σόρος
You are a pretty girl, not a Pakistani
On Soros' &quot;The Tragedy of the European Union and How to Resolve It&quot;
Pako was here
ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ
Arab Spring, Soros and the Serbian connection
Η αλήθεια για τα κέρδη της Βέρτζιν Ρέϊλ του Ρίτσαρντ Μπράνσον
RIP ERT, Greek Public Broadcaster (another death foretold)
The father (of Pavlos Fyssas)
Pavlos Fyssas
Why we need to support Greece and Syriza
Few thoughts on what has just happened
On Europe, the euro, Democracy and the drachma..
Περί του ευρώ, της Ευρώπης, της δραχμής και της Δημοκρατίας
Acerca de Europa, el euro, la Democracia y la dracma ..
Über Europa, den Euro, der Demokratie und der Drachma…
Sur l'Europe, l'euro, la démocratie et la drachme
We Need To Talk About Schäuble
Refugee crisis, my account of the recent events in Lesbos, 28/10/15.
21st century Europe to convert Greece into a massive refugee camp
The European Union is dead. Get over it.
Die Europäische Union ist tot. Gewöhnt Euch dran.
La Unión Europea ha muerto. Supéralo.
L'Unione Europea è arrivata al capolinea, fatevene una ragione
Σενάριο για ένα Θαυμάσιο Αύριο
UKIP is dead, long live the Tories
Το UKIP πέθανε, να είναι καλά οι Τόρηδες
Μιά αρχική προσέγγιση στο γλωσσικό ζήτημα των προκηρύξεων της 17 Νοέμβρη
Some thoughts on May, the election, and the EU
Τα εφιαλτικά σχέδια της Γερμανίας για την Ευρώπη: από τη φαντασία στην πραγματικότητα;
pst